(t)huis
wanneer je je niet in deze wereld thuis voelt
november ’24
Het concept van ‘je thuis voelen’ in een bepaalde plaats is mij altijd vreemd geweest. Ik voel mij namelijk niet verbonden met een bepaalde plek. Niet met de plaats waar ik al mijn hele leven woon, niet met mijn geboorteland en al helemaal niet met het land van mijn grootouders. Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen afkeer van deze plekken, helemaal niet zelfs! Ik heb alleen ook niet het gevoel dat ik daar thuishoor.
Om heel eerlijk te zijn, vind ik dit niet iets ergs. Ik realiseerde me dat ’thuisvoelen’ iets is wat ik niet herken, maar dat dat niet meteen een lacune hoeft te zijn. Ook zonder affiniteit woon ik prima in mijn woonplaats en sinds dat besef, heb ik mij hier dan ook niet meer mee bezig gehouden. Althans – tot een paar maanden geleden. Ik kwam toen weer op ’thuis’ en mijn gedachten daaromheen uit, toen het onbedoeld het hoofdthema van een nieuw schilderij was geworden…
in de wolken
Zoals je hierboven al hebt kunnen zien, draait dat nieuwe schilderij om een lilakleurige wolkenkrabber. Toen ik in de eerste instantie op dit idee kwam, vond ik het vooral een interessante dualiteit hebben. Een huis is immers een vaststaand gebouw, terwijl een wolkenlucht noch stilstaand, noch tastbaar is. Bovendien hoor je wolken juist buitenshuis te zien! In de tweede instantie besefte ik echter dat hier meer aan de hand was: er lag onbedoeld een persoonlijke boodschap in. De dualiteit – maar ook de wolkenlucht an sich – gaf namelijk een gevoel van vervreemding aan het schilderij en dat kwam wel heel dicht bij huis. Die vervreemding was immers exact hoe ik mij altijd rondom “thuis” heb gevoeld. Ik had tot dat moment alleen nooit het woord hiervoor gevonden, maar ironisch genoeg had ook dat weer alles met die wolkenlucht te maken.
Zoals ik al schreef, had ik enkele jaren geleden er al vrede mee gesloten dat thuisvoelen gewoon iets is wat ik niet herken. Ik had dus geen reden, maar ook geen behoefte om mij daar nog verder mee bezig te houden. Daarbij realiseerde ik mij iets belangrijks: ik hoefde mij ook helemaal niet in mijn woonplaats thuis te voelen. Ik hoefde mij überhaupt niet in deze wereld thuis te voelen – ik vind mijn thuis bij God! Bij Hem ervaar ik namelijk die geborgenheid en rust wel. Bovendien doet Hij dat op een manier die veel dieper gaat dan dat een fysieke plek kan; Hij is immers de Maker van de wereld. Hij overstijgt dus deze aardbol en dat is dus waar de wolkenlucht tevens naar verwijst. Dat naast dat ik mij niet op deze aardbol thuis voel, ik dat ook niet wil. Ik wil bij God “in de wolken” thuishoren.
Zoals ik al schreef, had ik enkele jaren geleden er al vrede mee gesloten dat thuisvoelen gewoon iets is wat ik niet herken. Ik had dus geen reden, maar ook geen behoefte om mij daar nog verder mee bezig te houden. Daarbij realiseerde ik mij iets belangrijks: ik hoefde mij ook helemaal niet in mijn woonplaats thuis te voelen. Ik hoefde mij überhaupt niet in deze wereld thuis te voelen. In deze wereld heerst er namelijk een cultuur waar ik mij totaal niet kan vinden. Zo worden emoties als het hoogste goed gezien en wordt objectie waarheid ontkent (that’s your truth, not mine). Hoe leuk dat ook klinkt, zijn emoties gewoon onbetrouwbaar zijn en is het juist de waarheid die vrijzet. is het dus niet zo gek dat ik mij daar niet ik kan vinden. Bovendien vind ik mijn thuis juist bij God. Bij Hem ervaar ik die geborgenheid en rust wel en daar verwijst die wolkenlucht tevens naar. Dat ik bij God “in de wolken” wil thuishoren.
een andere focus
Naar aanleiding van bovenstaande Bijbeltekst ben ik in de afgelopen jaren mijn focus gaan veranderen.
Het gevolg is dat in de jaren erop ik mijn focus ben gaan veranderen. Naast dat ik bij God wel rust kan vinden, heerst er op de wereld ook een andere cultuur. Zo wordt doorgaans de focus op emoties gelegd en zou objectie waarheid niet bestaan. Ik Zoals Filippenzen 3:20 zegt: “ons burgerschap is echter in de hemelen”.
In de jaren erop ben ik dus mijn focus gaan veranderen. Hoewel ik nu al bij God mijn thuis kan vinden, woon ik nog altijd op deze aardbol. De echte vervulling van dat hemelse burgerschap moet dus nog komen. De tekst uit Filippenzen vervolgt dan ook: “ons burgerschap is echter in de hemelen waaruit wij ook de Zaligmaker verwachten, namelijk de Heere Jezus Christus.” Wanneer Jezus terugkomt, zal dat moment dus komen.
Door het besef dat ik mij niet in deze wereld thuis hoef te voelen, ben ik mijn focus gaan veranderen.
een andere reden waarom ik niet in wereld kan vinden is dat ik ook niet met de heersende cultuur indentificeer.
Naast dat de wolkenlucht naar God verwijst, kwam ik erachter dat de vorm van het schilderij dit ook deed – letterlijk. Als je het schoorsteentje namelijk even wegdenkt, lijkt het op een pijl die naar boven wijst. Dat roept dus wederom op om de focus daarnaar te richten en is ook weer heel erg toepasselijk. Zoals ik al aangaf, kan ik als gelovige dan nu al wel tot God komen, de echte vervulling van dat hemelse burgerschap is pas bij Jezus’ terugkomst. De tekst uit Filippenzen vervolgt dan ook: “ons burgerschap is echter in de hemelen waaruit wij ook de Zaligmaker verwachten, namelijk de Heere Jezus Christus.” Tot dat moment moeten we dus daar gefocust op blijven. Op die dag zal dan worden geoordeeld of we inderdaad voor eeuwig bij Hem kunnen zijn of niet.
Onopzettelijk werd het wolkenschilderij dus een reminder dat ik mij niet in deze wereld thuis voelde, maar dat ik dat ook niet wílde. Heel toepasselijk zie je dat ook weer terug in de vorm van het schilderij. Als je het schoorsteentje namelijk even wegdenkt, lijkt het op een pijl die naar boven wijst. Daar is waar het om draait.
(illu)
Naast een herinnering, werd het tevens een oproep om mij daar klaar voor te maken. Als gelovigen kunnen we namelijk nu al wel tot God komen, de echte vervulling van dat hemelse burgerschap is pas bij Jezus’ terugkomst. De tekst uit Filippenzen vervolgt dan ook: “ons burgerschap is echter in de hemelen waaruit wij ook de Zaligmaker verwachten, namelijk de Heere Jezus Christus.” Op die dag zal dan worden geoordeeld of we inderdaad voor eeuwig bij Hem kunnen zijn of niet. De Bijbel roept alleen ook op je daarop voor te bereiden.
Zoals de meeste mensen wel weten, zal bij Jezus’ terugkomst onze handelingen door Hem onder de loep worden genomen. Aan de hand daarvan zal namelijk blijken of we al die tijd ons huis – oftewel ons vertrouwen – echt op Hem, de rots, hebben gebouwd, of dat het toch op zand – oftewel onszelf – is gebouwd – Mtt 7:24-27. Zand is niet echt een stevige fundering en zo kunnen we dat hemelse burgerschap enkel ontvangen als we ons vertrouwen op Jezus hebben gezet. Waar de meesten zich echter in vergissen, is dat dit niet automatisch voor iedere gelovige geldt. Zeggen dat je God vertrouwt en dat daadwerkelijk doen, zijn twee verschillende dingen. Niet voor niets geeft Jezus in datzelfde hoofdstuk aan dat veel mensen wel zullen claimen vanuit Hem te hebben gehandeld, maar dat Hij ze nooit heeft gekend!
De wereld kan dan ook niet vervullen. Zo heerst er een cultuur waarin gevoelens juist als het hoogste goed worden gezien en waar objectieve waarheid wordt ontkend (“that’s your truth, not mine”). Aangezien gevoelens onbetrouwbaar zijn en het juist de waarheid is die vrij zet, roept de Bijbel meermaals op om niet mee te gaan met deze tendens.
als gelovige vind ik mijn thuis namelijk bij God en vandaar dat ik een gemis ervaarde. God vulde op en nog veel meer! Daarbij kán de wereld gewoon niet daarin vervullen. De wereld is namelijk gebrekkig.
Dat is waar ik mij op focus en zonder dat ik daar erg in had, werd het wolkenschilderij een reminder daarvan.
heeft bedoeld. Zo worden gevoelens bijvoorbeeld als het hoogste goed gezien en wordt objectieve waarheid ontkend (“that’s your truth, not mine”). Aangezien gevoelens onbetrouwbaar zijn en het juist de waarheid is die vrij zet, werkt dat niet en vandaar ook dat ik besefte dat het niet erg was dat ik mij daar niet in kan vinden. Ik wil immers God volgen en onbedoeld verwijst de wolkenlucht daar dus ook naar. Zoals Filippenzen 3:20 zegt: “ons burgerschap is echter in de hemelen”.
Als ik dat dus terugtrek naar het schilderij, is de wolkenlucht ook daar een perfecte verbeelding van
nog meer symboliek
Het schilderij benadrukt dus het belang van oprecht op God gefocust te zijn. Niet enkel zeggen bij God te horen, maar ook echt je niet inmengen met de wereldse cultuur. Als we echt tot geloof zijn gekomen, dan zouden we ook veranderd moeten zijn, zoals 2 Korinthe 5 bijvoorbeeld aangeeft. Het bijzondere is dat deze boodschap ook nog eens werd bevestigd door het moment waarop ik dit schilderij aan het maken was. Ik had namelijk al langer het voornemen een schilderij van het stuk hout te maken, maar door het welbekende “geen tijd, geen inspiratie” excuus kwam het er steeds niet van. En zelfs toen ik die inspiratie had, duurde het even voordat ik het schilderij in de juiste vorm had gezaagd. Toen dat dus eindelijk was gelukt, was ik bijna 2 maanden verder. Daardoor stond ik alleen ook ineens aan de vooravond van een bijzonder feest: Loofhuttenfeest.
Loofhuttenfeest – ook wel Soekot – is het slotfeest van de 7 feestdagen die God heeft ingesteld, de Moadim. Kort gezegd wordt met Loofhutten herdacht hoe God het volk Israël voorzag in hun doortocht in de woestijn, op weg naar het Beloofde Land. Om dit te herdenken moeten de Joden 7 dagen in een hut wonen (de soeka) waarbij het dak van bladeren moet zijn gemaakt. Belangrijk is dat je hier de sterrenlucht doorheen kan zien, ter nagedachtenis aan de afhankelijkheid van God die het volk tijdens hun doortocht had. Daarbij is Loofhutten een oogstfeest waarin het einde van het landbouwseizoen en dus de laatste binnengehaalde oogst wordt gevierd.
Hoewel wij christenen niet als slaven uit Egypte zijn gehaald, heeft dit feest wel betrekking op ons. Het bevat namelijk – net zoals alle Moadim – diepere symboliek die steeds naar Jezus verwijst! En dan met name over Zijn terugkomst. Israël was namelijk na hun bevrijding uit slavernij op doortocht naar het Beloofde Land. Door Jezus’ offer aan het kruis zijn wij ook verlost van de geestelijke slavernij – de wereldse orde die ik eerder benoemde – maar ook wij kijken uit naar het Beloofde Land! Bij Jezus’ terugkomst zal namelijk een nieuwe periode aanbreken. De wereldse orde zal dan voor eens en altijd worden beeindigd.
Het Bazuinenfeest roept klaar te staan voor Zijn plotse terugkomst, de Grote Verzoendag symboliseert de verzoening die als het goed is al is gebeurd bij de gelovigen en dan komt en Loofhutten is dus het symbool dat de gelovigen worden ingezameld zoals de oogst bij het oogstfeest.
De eerste daarvan is Bazuinenfeest. Dit feest vindt plaats op de 1e dag van de maand en om die dag te bepalen moet naar de maanstand worden gekeken. Aangezien de maan in die tijd van het jaar in Israel zich heel kort laat zien, moet er echt heel goed worden opgelet en dat symboliseert meteen de betekenis van dat feest. Het is namelijk een oproep je klaar te maken. 10 dagen hierna vindt er dan een ander feest plaats: de Grote Verzoendag.
Voor de Joden is deze dag, ook wel Yom Kippoer, de belangrijkste dag in het jaar. Het is de dag waar zij
Er valt zo veel meer symboliek hierin te vinden, maar om dat goed te begrijpen moet je alle feestdagen langsgaan.
Het bijzondere van dit hele verhaal en waarom ik dit dus aankaart, is omdat tijdens het maken van dit schilderij ik besefte dat het Loofhuttenfeest zou komen en dat dit schilderij daarmee verbonden is. In de dagen dat ik het afmaakte, was het dus die tijd en bevestigde zo wederom dat het hier omgaat! Want saillant detail: hoe komt Jezus terug? Juist ja, tussen de wolken – Openbaringen 1:7.
Terug naar het schilderij. Rijtjeshuis. As above as bellow, hemel op aarde. Als christen dat creeeren.
Tot slot wil ik stilstaan bij Prince. Ook hij heeft hiermee te maken – of beter gezegd, zijn nummer Purple Rain. Heb je namelijk ooit wel eens afgevraagd waarom hij over paarse regen zingt? In een interview heeft hij laten weten dat het te maken heeft met Jezus’ terugkomst. Bij Zijn terugkomst zal de blauwe lucht namelijk figuurlijk paars kleuren door de vermenging met het bloed waarmee Hij het offer had volbracht bij Zijn eerste komst. Het paars in mijn schilderij verwijst daar dus ook na. En ook heel toepasselijk zie je dat rood terug in de zijkant van het schilderij. Wederom een verwijzing naar het bloed dat heeft gevloeid op het kruishout, zo kleurt de rand van dit houten schilderij ook rood.
Zo zie je maar weer dat alles weer samenkomt voor deze boodschap. Zelfs met de kleur van het schilderij. Lila is dan wel een van mijn favoriete kleuren, in dit geval is het een knipoog naar het popnummer Purple Rain. Prince gaf namelijk aan dat zijn nummer verwijst naar hoe de lucht zal kleuren bij Jezus’ terugkomst: het blauw van de hemellucht vermengd met rood – ook wel symbolisch voor het bloed van Jezus dat vloeide op het kruis toen Hij de eerste keer op aarde was. Dat offer is namelijk de reden dat wij vandaag de dag tot God kunnen naderen. Het is dan ook de reden waarom wij ons burgerschap bij Hem kunnen krijgen. En laat dit schilderij nou net een houten huis zijn met een rode rand. Geloof het of niet, ik heb dit allemaal niet van te voren bedacht. Ik vond het schilderij in de eerste instantie vooral een interessante dualiteit hebben.